Call me by your name

 Call me by your name – regie: Luca Guadagnino

Op de een of andere manier heb ik Call me by your name totaal gemist toen hij uitkwam in Nederland in januari 2018. Dat de film werd genomineerd voor een Oscar is ook compleet langs me heen gegaan destijds. Op zich niet raar, aangezien ik mijn filmliefhebberij pas onlangs weer toegelaten heb, maar met terugwerkende kracht erg jammer dat ik deze niet op groot scherm heb kunnen zien.

In december 2019 zag ik And then we danced in de bioscoop. In verschillende recensies werd Call me by your name genoemd, waardoor mijn interesse werd gewekt. Nu werkt het bij mij echter zo dat als ik flink onder de indruk ben van een film, er een tijdje nog geen ruimte is voor een nieuwe. And then we danced verdiende een tijd mijn onverdeelde aandacht en pas nadat de DVD binnen was en ik de film nog een paar keer opnieuw had gekeken, mocht ik door naar Call me by your name.

Ik weet nog dat ik na de eerste keer dacht; oké, vooruit, het gaat over twee jongens die verliefd worden, maar verder zijn er vooral ook zoveel verschillen. De noodzaak die van And then we danced afstraalt, de ode aan tradities en cultuur, daarvan is in Call me by your name niks te vinden. De grootste overeenkomst vind ik dat beide hoofdpersonen zo sterk overeind blijven, zij ‘winnen’ met glans het narratief. Zowel Merab in And then we danced als Elio in Call me by your name maken een ontwikkeling door die prachtig wordt vormgegeven. Beide jongens zwichten niet voor verwachtingen, tradities of opgelegde rollen. De enige optie is zichzelf trouw zijn.

Na een tijdje greep ook Call me by your name me naar mijn hart. Ik keek de film opnieuw en opnieuw. Wat is het toch dat deze film zo bijzonder maakt? De zinderende Italiaanse zomer doet veel, zeker. Het geluid van de tjirpende krekels, de lange eettafels onder overwoekerde pergola’s, het geluid van flapperende slippers, de blote basten, blote voeten, de zwembroeken, de broeierige warmte van de zon tegenover de koelte van het prachtige landhuis met zijn klapperende luiken en dromerige vertrekken. Het draagt allemaal bij aan de intense gevoelens van verlangen.

Elio’s afkeer van Oliver in het begin van de film maakte dat ik net als hij dacht ‘wat een arrogante kwast’. Hij vindt Oliver irritant en tegelijkertijd wil hij hem. En precies die verwarrende gevoelens worden zo wonderschoon en kwetsbaar getoond. De verwarring, het verlangen, de opwinding en de overgave als de gevoelens beantwoord worden; het doet je zuchten van opluchting. Vanaf dat moment zit er een mooie kanteling in de film, en daarmee in de relatie tussen Elio en Oliver. Nu fietst Elio voorop, neemt initiatief, is kwetsbaar, hij heeft niks meer te verliezen.

Zo zoet als hun liefde is, zo onschuldig en liefdevol, zo zoet zijn mijn herinneringen aan deze film. Ik draaide zelfs de mierzoete zwijmelliedjes van Sufjan Stevens grijs in de maanden nadat ik Call me by your name voor het eerst zag. De gevoelens van zo’n eerste overweldigende verliefdheid, daar wil je toch steeds wel naar terugkeren. Call me by your name is daar zo bijzonder goed in geslaagd. Tegen het einde van de film rest enkel heimwee en verlangen naar wat ooit was. Nog één keer mag je omkijken, via Elio’s blik als hij staart in het haardvuur en de hele zomer nog een keer helemaal opnieuw beleeft.

Bekijk hier de trailer van Call me by your name.

 

Het boek van André Aciman
Hoewel ik er voorstander van ben om altijd eerst het boek te lezen en dan pas de verfilming te kijken, liep dat hier even anders en dat pakte bijzonder goed uit. Na het lezen was ik opnieuw fan van de film, gek genoeg. Alle gedachten, gevoelens en vertwijfelingen die zo mooi beschreven worden door André Aciman; ik heb het allemaal gezien en gevoeld tijdens het kijken naar de film. En dat vond ik dan weer zo opmerkelijk knap gedaan dat ik de film nog meer bewonderde. De schitterende monoloog van vader is er een om steeds opnieuw te lezen en te memoreren voor als je eigen knul ooit vol verdriet bij je op de bank ploft. Wat dat betreft ben ik coming-of-age verhalen dubbel zo interessant gaan vinden. Ik kan me nog zo levendig verplaatsen in de gevoelens van worstelende pubers, maar inmiddels ook zo intens in die van de ouders! Je mag hopen dat zoonlief je belt als hij met liefdesverdriet alleen op een verlaten station staat…

Timothée Chalamet
De manier waarop hij Elio speelt maakt nogal indruk. Hoe hij met zijn blikken duizend gevoelens en woorden kan duiden, is wonderlijk. En hij kreeg een Oscar nominatie hè, dus dan mag ik het hardop zeggen ;-) Deze jongen heeft iets dat betovert en dat intrigeert mij dan weer. Het is zoals schrijfster Tatiana de Rosnay het zei in Volkskrant Magazine toen ze Call me by your name als favoriete film noemde: “De hoofdrolspeler, Timothée Chalamet, vond ik een revelatie. Net als destijds Leonardo DiCaprio: eens in de twintig jaar staat er een jonge acteur op die alle anderen overtreft.”
(‘Ik schrijf geen lollige boeken, maar ik ben eigenlijk een heel grappig mens’ | DeVolkskrant)

Maar Aaf Brandt Corstius kan het ’t beste verwoorden: Die economyclass zegt veel over wat een leuk mens Chalamet moet zijn | DeVolkskrant

 

Ook leuk:
Het weergaloze stijlgevoel van acteur Timothée Chalamet | De Volkskrant (Cécile Narninx)

Zijn haar, gezicht, stijl en o ja, talent: waarom iedereen valt voor TimothéeChalamet | De Volkskrant (Herien Wensink)