Babyteeth

Babyteeth – regie: Shannon Murphy

Gezien op 21 september 2020 in Lux, Nijmegen 

Aan Wim Sonneveld moest ik denken. Hij zei het: “rekken en d’r bij blijven”. Met niet zoveel woorden, maar hij zei het; als je veiligheid biedt, kun je je kinderen laten (op)groeien en zich ontwikkelen zonder dat je ze helemaal uit het oog hoeft te verliezen. “En allemaal motten ze mee-eten”, al had Wim Sonneveld misschien een iets ander type dan Moses voor ogen.

Nu is ‘rekken’ in Babyteeth helaas geen optie meer. Milla (16) is ziek en gaat dood. Dat klinkt zwaar en dat is het ook. Maar de film heeft zoveel kleur en is zo filmisch illustratief, dat de zwaarte wel aanwezig is maar nooit uitgebuit wordt. De ziekte is een gegeven, het gaat er niet over.

Als je er als ouder ‘bij blijft’, elkaar accepteert en niet veroordeelt of afstoot, biedt je niet alleen de veiligheid voor je puber om zich te ontwikkelen, maar kom je er zelf ook veranderd uit, gegroeid, beter wellicht. Die moed maakt deze film zo bijzonder en anders dan andere ‘coming-of-age’ films. De ontsnapping of vlucht uit het ouderlijk huis, het afzetten tegen de ouder vindt hier plaats bínnen het gezin, met ouders die soms letterlijk toekijken hoe Milla verliefd staat te worden op hun schrikbeeld van een schoonzoon. Milla vertrekt niet om later opgegroeid en opgedroogd weer terug te komen. Juist niet. Ze doet het, onvermijdelijk versneld, samen mét haar ouders.  

Het ‘pedagogisch meest onverantwoorde’ wat moeder verzucht, is hier dan ook juist het meest verantwoorde. Voor haarzelf als moeder, voor haar dochter, voor haar huwelijk. Als zij zich in de onvermijdelijke eindscene realiseert dat Moses Milla’s allerlaatste momenten heeft gekregen, dan is dat de hartverscheurende waarheid, maar alleen omdat zijzelf zo moedig was dit hem, en dus Milla, te geven. Waardoor Milla alles kreeg wat ze nog kon ontvangen in haar veel te korte leven. De regisseur laat op die manier alle personages groeien. Er staat niemand aan de zijlijn.

 

In interviews en recensies wordt veel gesproken over de ‘quirky-ness’ van deze film. Tuurlijk, soms weet je even niet wat te denken of te voelen. Maar dat is, naar mijn idee, juist wat kunst met je mag doen. De emoties zijn weldegelijk echt en invoelbaar, vanuit alle perspectieven. Dus ‘quirky’ of niet, als ik bij het eerste beeld van Moses denk ‘ah, nee, wordt ze op hém verliefd?’ en ik het aan het einde ook ben, dan is dat een geslaagde film en een mooi kunstwerk.

Bekijk hier de trailer van Babyteeth