Saskia kijkt graag films en vindt daar (meestal) wat van.

The Lost Daughter – regie: Maggie Gyllenhaal Gezien in de thuisbioscoop, 22 januari 2022 Wat ik mooi vind aan films kijken, en dat geldt voor alle kunstvormen natuurlijk, is dat het iedereen op een andere manier kan raken of juist niet. Dat de een iets op heeft gemerkt, wat een ander juist niet belangrijk vond om te noemen. Soms is het voor de een onvoorstelbaar hoe anders de persoon naast zich dezelfde film heeft ervaren. De kunst ontstaat in het hart van de ontvanger, de kijker, de lezer, de luisteraar. Maar goed dat ik The Lost Daughter niet alleen zag, want er was hierover wel wat te zeggen. Over de acteerprestaties van Olivia Colman valt vrij weinig na te bespreken. Lof alom. Ongelooflijk knap hoe zij emoties over kan brengen, met de camera zo dicht op haar neus dat je bijna ín haar hoofd komt. Dat zij in deze film emoties toont en dingen doet die je niet altijd begrijpt, is even ongemakkelijk als intrigerend. Meer dan eens dacht ik “wat doet ze nou?” en juist dat was de krach

Dear Comrades! – regie: Andrey Konchalovskiy Gezien op 27 september in Lux, Nijmegen.  Ongetwijfeld kwam het mede doordat ik ineens weer stoel-aan-stoel met anderen in de bioscoopzaal zat. Ik moest echt even drie keer op mijn kaartje kijken toen ik die ene stoel tussen andere mensen in het zicht kreeg. Moest ik echt dáár gaan zitten, schouder aan schouder? Ik werd er door verrast, en bleef er gedurende de hele film mee bezig. Het zwaar ademen van mijn buurvrouw links, het hardop hummen en ‘oh- en ah-en’ van de buurvrouw op rechts, de energie van een vreemde in mijn aura, ik was enorm afgeleid en mijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen periode en hoe ik gewend was geraakt aan die verplichte paar lege stoelen tussen mij en de ander. Mijn buurvrouw op rechts zei het hardop “hier moeten we allemaal weer aan wennen hoor, we zijn verwend geraakt.” Wie had gedacht dat we er zo op zouden terugkijken, dat we zijn verwend met ruimte om ons heen en nu weer moeten dealen met die ander zo dich

Ammonite – regie: Francis Lee Gezien op 7 juni in Lux, Nijmegen. Ammonite was de eerste film die ik na de lockdown weer op groot scherm zag. Misschien kwam het daardoor, dat het extra opviel, wat een impact het zien van een film in een filmzaal heeft. Het licht, het geluid, het feit dat er geen vlieg door de kamer zweeft of een kind uit bed komt. Dat het geen optie is om naar de koelkast te lopen of even dat berichtje dat je hoort binnenkomen te lezen. Er is enkel het donker, de film, het geluid en jij. Niet dat ik ooit twijfelde aan de kracht en toegevoegde waarde van een groot filmdoek, maar man wat was het bij deze film intens. Ik ben blij dat de film niet ondertussen ergens op internet was gezet, ik moest nu echt wachten tot ik hem in volle glorie en zoals het bedoeld is, kon gaan zien. Een lust voor het oog, het oor en het hart. De geluiden vooral, zó scherp. De voetstappen op de houten vloer, het ruisen van de zee, het krassen van het mesje op de fossielen, de krakende deur,

  Nomadland – regie: Chloé Zhao Vanwege de vele filmprijzen en de daaropvolgende aandacht in de media, liet ik me verleiden om Nomadland op mijn laptopschermpje te kijken zodra de film op internet te zien was eind april. En hoewel ik het toen ook oprecht een prachtige film vond, wist ik één ding zeker: dit moét ik op groot scherm herzien. Want dat verdient de film. En ik dus ook.  En inderdaad. Hoe heerlijk om deze mooie film een tweede keer in korte tijd te zien. Zoals vaker raakte de film me nu harder dan de eerste keer. De eerste keer was ik toch vooral bezig met het verhaal en deze tweede keer kon ik nóg meer genieten van de wonderschone beelden. Fern komt als personage zo dichtbij dat je voelt wat zij voelt. Dat je mede ontroerd raakt door de verhalen die op haar pad komen en dat je begrijpt waarom zij de keuzes maakt die ze maakt. De romanticus in mij had misschien een romance gewenst voor Fern, of een verrassende wending op het einde, een breuk met de cirkel. Maar het fijn

Foto expositie Water & Vuur | Augustinusklooster Nijmegen  De afgelopen tijd heb ik genoeg films gezien om over te schrijven. En heb ik na de Oscaruitreikingen van afgelopen nacht weer voldoende op mijn kijk-lijst staan.  Maar er kwam iets tussendoor.  Behalve van films houd ik ook erg van fotografie. En dan niet alleen er naar kijken en er (meestal) iets van vinden maar ze ook zelf maken. Dat doe ik al mijn hele leven en ineens leek het me een goed idee om er eens een paar uit te zoeken om uit te vergroten. Niet om ze dan in mijn eigen huis op te hangen maar ergens waar meer mensen ze kunnen zien. Ik kan tien bloggen vol schrijven over de spanning en overwinning die hiermee gepaard zijn gegaan, maar dat hoeft dus niet meer.   Op het moment dat je zoiets besluit, wil dat nog niet zeggen dat het gebeurt. Maar meestal gebeurt het dat je dan juist een kans voorbij ziet komen die je kan grijpen. Of dienen de kansen zich aan juist omdat je er voor open staat. Of de kansen waren er al ma

Titanic – regie: James Cameron En toen schreef ik een keer niet over een film, maar mocht ik er ruim 2 uur over praten! Wat een feest. Ruud Vos van Duimpjeworstelen nodigde mij uit om Titanic te verdedigen in zijn podcast waarin hij met steeds een andere podcastgast (mooi woord) praat over een film waar ze het niet over eens zijn. Ik noemde Titanic eerst nog een guilty pleasure, maar ondanks dat het niet bepaald zíjn favoriete film is, wees Ruud me er terecht op dat deze pleasure geenszins guilty hoeft te zijn. En zo is het. Ik dook terug in de tijd en beloof dat ik Titanic vanaf nu nooit meer zal afwimpelen als zodanig. Het is een fantastische film. Punt. Ik was heus een tijd wars van grote commerciële kaskrakers en zwoer bij alles wat art-house, low-budget en ‘echt’ was. Maar films zijn per definitief niet echt. Het zijn films. Dus. Of ik alvast na wilde denken over een mini-recensie van Titanic, vroeg Ruud. Behalve dat ik de film nog twee keer bekeek, las ik ook wat recensies uit