The Lost Daughter

The Lost Daughter – regie: Maggie Gyllenhaal

Gezien in de thuisbioscoop, 22 januari 2022

Wat ik mooi vind aan films kijken, en dat geldt voor alle kunstvormen natuurlijk, is dat het iedereen op een andere manier kan raken of juist niet. Dat de een iets op heeft gemerkt, wat een ander juist niet belangrijk vond om te noemen. Soms is het voor de een onvoorstelbaar hoe anders de persoon naast zich dezelfde film heeft ervaren. De kunst ontstaat in het hart van de ontvanger, de kijker, de lezer, de luisteraar. Maar goed dat ik The Lost Daughter niet alleen zag, want er was hierover wel wat te zeggen.

Over de acteerprestaties van Olivia Colman valt vrij weinig na te bespreken. Lof alom. Ongelooflijk knap hoe zij emoties over kan brengen, met de camera zo dicht op haar neus dat je bijna ín haar hoofd komt. Dat zij in deze film emoties toont en dingen doet die je niet altijd begrijpt, is even ongemakkelijk als intrigerend. Meer dan eens dacht ik “wat doet ze nou?” en juist dat was de kracht van de film, wat mij betreft, het bracht een broeierige spanning.
Een complexere vrouw zag ik niet veel vaker in films. Haar imperfectie en daarmee wellicht haar ‘echtheid’ was even mooi als gedurfd en juist daarom ook onderwerp van discussie. Want waarom is een complexe, niet altijd te begrijpen vrouw, moeder, “gedurfd” en opvallend en zou dit niet zo zijn bij een mannelijk hoofdpersonage?

Bij een film over moederschap en moeder-dochter relaties verwacht je geen vrouw die poppen van kleine meisjes jat of haar eigen dochters verlaat. Maar waarom niet, eigenlijk? Moeten alle acties van vrouwen, moeders, een logische verklaring hebben, te begrijpen zijn? En zo niet, zegt dat dan iets over haar empathische vermogen of juist over dat van ons als kijker?

De film toont een vrouw. Een moeder. Goed of slecht is niet de vraag, dit is wie zij is. Liefdevol, in de war, bot, vrolijk, sensueel, op zoek naar bevestiging, hard, uitbundig, onnavolgbaar, sterk, eerlijk, emotioneel. Niet vaak worden keerzijdes van het moederschap op deze manier belicht, terwijl we ze toch echt allemaal herkennen. Kleine armpjes om je nek die even warm en fijn als verstikkend kunnen aanvoelen, het continue appèl dat op je gedaan wordt waardoor je soms dingen doet of zegt waar je een seconde later al spijt van hebt, je relatie die in de tropenjaren verwordt tot een logistieke regelmachine. We zien hier niks opmerkelijks.

Jaren na deze herkenbare worsteling met het moederschap zien we het hoofdpersonage Leda geconfronteerd worden met een situatie die haar terugbrengt naar pijnlijke herinneringen. Prachtig in beeld gebracht door twee actrices die een vrouw neerzetten die “unapologetic” durft te zijn (soms is een Engelse term gewoon beter), onomwonden (vooruit dan).

Nee, wacht, niet “durft te zijn” dus, ze IS het. Waarom zou je te begrijpen moeten zijn, waarom moeten de handelingen van een moeder, een vrouw, logisch zijn, te verklaren, uit te leggen? Ja, ze heeft die pop. Waarom? Was dat misschien een rare actie? Ja.
Ja, ze liet haar kinderen in de steek. Is dat niet best? Klopt.

De discussie gaat meer over die representatie. Moet een vrouw die haar kinderen verlaat en niet perfect is, meteen een psychische tik hebben? Vergroten we daarmee niet juist het stigma? De klassieke afwezige man hoeft in films immers veel minder vaak verklaard te worden. Wij vergeven die afwezige mannen een hoop gekte, losbandigheid en onverklaarbaarheid zonder aan hun psychische gezondheid te twijfelen. Mag een vrouw zich dezelfde onverklaarbaarheid toe-eigenen? Kunnen we een vrouw zulke acties enkel vergeven als zij niet helemaal koekoek blijkt? In dat geval; kom maar op met die imperfecte vrouwen dan! Hup Maggie Gyllenhaal, gimme more!

Trailer The Lost Daughter

Mooie recensie Volkskrant