Ammonite

Ammonite – regie: Francis Lee

Gezien op 7 juni in Lux, Nijmegen.

Ammonite was de eerste film die ik na de lockdown weer op groot scherm zag. Misschien kwam het daardoor, dat het extra opviel, wat een impact het zien van een film in een filmzaal heeft. Het licht, het geluid, het feit dat er geen vlieg door de kamer zweeft of een kind uit bed komt. Dat het geen optie is om naar de koelkast te lopen of even dat berichtje dat je hoort binnenkomen te lezen. Er is enkel het donker, de film, het geluid en jij. Niet dat ik ooit twijfelde aan de kracht en toegevoegde waarde van een groot filmdoek, maar man wat was het bij deze film intens. Ik ben blij dat de film niet ondertussen ergens op internet was gezet, ik moest nu echt wachten tot ik hem in volle glorie en zoals het bedoeld is, kon gaan zien.

Een lust voor het oog, het oor en het hart. De geluiden vooral, zó scherp. De voetstappen op de houten vloer, het ruisen van de zee, het krassen van het mesje op de fossielen, de krakende deur, de wind, alles komt zo zuiver en haarfijn binnen. Een genot.

Het spel is puur en authentiek. Kate Winslet zonder opsmuk, je mag zo vlak bij haar zijn. Haar minieme acteren, zonder woorden en precies zo bewogen of gekeken dat je begrijpt wat ze voelt. Of in elk geval voelt wat ze voelt. Niet dat ik ooit twijfelde aan Kate Winslets fantastische acteerprestaties maar dit is echt wonderschoon. Wanneer zij als Mary haar brief van Charlotte krijgt en je zonder enig woord, enige blik op de letters, wéét wat de boodschap is, dan veert je hart op, net als dat van haar, en weet je genoeg.

Een vrij standaard opdracht die ook ik meermalen kreeg tijdens toneellessen: ontvang een brief en spéél wat er in staat, zonder voor te lezen. Nou, zó doe je dat dus.

Ammonite is geen film van grote emoties, van opzwepende muziek of opbouwende spanning en een langverwachte inlossing van verlangen. Het is er. Zoals de zee er altijd is. Eb, vloed, de wind, de regen. Blote voeten in het koude, natte zand, glibberige handen om een modderige steen. De warmte van Charlotte, die aanvankelijk asgrauw en ijskoud wordt overgeleverd aan Mary, omringt Mary en doet haar de verbinding ervaren waar ze naar snakt. Zichzelf verbazend ontdekt zij geluk. En hoewel het einde open is, en een mooie wending de film je doet verrassen, mag ook dat er gewoon zijn.