And then we danced
And then we danced – regie: Levan Akin
Gezien op 10 en 17 december 2019 in Lux, Nijmegen. En daarna
nog vele malen thuis.
Precies een jaar geleden zag ik ‘And then we danced’ in Lux. Alleen. Op een dinsdagochtend. Na een vrij sombere, vooral negatief geladen periode nam ik die dag het besluit dat ik iets zou gaan doen wat goed voor mij was, wat ik nodig had en wat ík wilde. Niemand bepaalt immers wat goed voor mij is, dat kan alleen ikzelf. Maar dat was ik even vergeten. Ik kon niet weten dat ‘And then we danced’ zo naadloos aansloot bij deze situatie. Maar dat was vast geen toeval.
Aanvankelijk had ik niet meteen in de gaten dat deze film me
zo had geraakt. Dat gebeurt vaker, een film moet soms landen. Naarmate de week
vorderde bleef de film maar in mijn hoofd zitten. Ik las recensies, zocht op
hoe het eigenlijk zat met de Georgische geschiedenis, keek interviews met de
regisseur en acteurs en raakte bevangen. Om vervolgens de week erna nóg een
keer naar de film te gaan. Ik werd weer geraakt, zo mogelijk nog harder dan de week
ervoor.
Levan Akin (Georgische ouders, opgegroeid in Zweden) zag in
2013 beelden van de eerste Georgische “Gay Pride”, georganiseerd door een stel jongeren,
die vreselijk gewelddadig neer werd geslagen door een menigte die aangespoord werd
door de Georgische Orthodoxe kerk. Hij moest en zou iets n.a.v. deze gebeurtenis
doen en vertrok naar Georgië. Eerst was het idee om een documentaire te maken, later werd het een fictief
verhaal, gebaseerd op alle persoonlijke verhalen die hij daar te horen kreeg. Tijdens
het maken van de film werd hij tegengewerkt en was beveiliging nodig. De
choreograaf staat anoniem op de aftiteling en bij de première in Tbilisi waren
rellen. Ik vind het bij deze film belangrijk dit te vertellen, omdat het
meespeelt bij mijn ervaring en gevoel bij de film. De noodzaak die de regisseur
heeft gevoeld bij het maken, straalt van de film af. Het is niet enkel een film
over eerste verliefdheid, of over een jongen die verliefd wordt op een jongen
en daar niet voor uit mag komen. Het gaat over dat je kiest voor wat
uiteindelijk bij jou past, dat je accepteert dat de verwachtingen die anderen
van je hebben, of die jij voorheen van jezelf had, niet overeen hoeven te komen
met de keuzes die jij maakt in je leven. Dat cultuur en tradities en de
beleving daarvan, mogen veranderen. Dat deze, juist door ze te herdefiniëren, omarmd
worden, misschien wel meer dan wanneer je je strikt zou houden aan de
gevestigde regels.
Als Merab verliefd wordt op zijn rivaal
Irakli, een nieuwe danser in het Georgisch Nationaal Dansensemble, voel je net als hij vlinders
in je buik. Het gebeurt gewoon, hij wordt verliefd en je kunt niet anders dan
glimlachend smullen om zijn vrolijke buien als hij bijvoorbeeld zijn oma ineens
liefdevol knuffelt. De gekrulde mondhoeken en geladen energie tijdens het onverwachte duet dat hij moet dansen met Irakli, zijn verleidingsdans in het wonderschone, honingzoete gouden licht van “Honey”, de wanhoop
als Irakli ineens niet meer van zich laat horen, alles gaat door merg en been. Dans kan zoveel meer laten zien dan duizend mooie woorden. Zo toon je verliefdheid,
verlangen, verdriet. Werkelijk prachtig.
Uiteindelijk is Merab, ondanks zijn verdriet, de sterkste
van de twee. Hij wint, niet van Irakli, maar van de regels volgens het boekje.
Hij is wie hij is, en blijft dat. Zelfs ten opzichte van zijn broer in
misschien wel de mooiste scène van de film. Merab herdefinieert
zijn visie op traditie en op de toekomst. Zijn einddans spreekt boekdelen.
En ik? Ik herdefinieer er op los, en heb nog geen zicht op hoe mijn einddans eruit moet komen te zien. Gelukkig maar.
Bekijk hier de trailer van And then we danced
Reacties
Een reactie posten