Little Women
Little Women – regie: Greta Gerwig
Voor het eerst gezien ergens in de zomer van 2020, thuis.
De eerste keer zag ik Little Women in de zomer, terwijl het toch bij uitstek een winter-/kerstfilm is. Dat maakte het kijkplezier er absoluut niet minder om. Ik was meteen verkocht. En ook de tweede keer, nu wel met wintertrui en dekentje op de bank, zat ik binnen een paar minuten weer met een heerlijk warm gevoel te kijken. Dáár wil je zijn, bij the March family, opgekruld bij het knapperende haardvuur, gehuld in dikke lagen vesten, truien, sjaals, sokken, broeken en rokken, luisterend naar het geroezemoes van de kwebbelende zusjes. Meespelen in de toneelstukjes van Jo wil ik, stiekem dansen op de veranda met Laurie en me bij de zusjes nestelen aan de rokken van Marmee.
De behaaglijke sfeer houdt de hele film stand en ik vind het
wonderlijk hoe Greta Gerwig het voor elkaar heeft gekregen om dit 150 jaar oude
verhaal na al zoveel eerdere verfilmingen zo modern te maken. Het verhaal van
Jo, haar artistieke ambities, haar drang naar onafhankelijkheid, naar
zelfstandigheid, het voelt nergens ouderwets of uitgekauwd. Alle zussen krijgen
hun eigen verhaallijn met meer diepte dan in eerdere verfilmingen en bovenal is
het veel meer een ode aan de kunst en aan het schrijverschap. Jo wordt in deze
nieuwe versie een echte moderne heldin die haar eigen keuzes maakt.
Een prachtige rol is weggelegd voor de mannen in Little
Women. Hoewel zij toekijken, net als de kijker, naar deze perfecte bubbel van zuster-
en moederliefde, geborgenheid en warmte, worden zij niet buitengesloten. Zij bewonderen
en bekrachtigen daarmee de kracht van deze samenlevende vrouwen. Alles wat zij
doen is beeldschoon op elkaar afgestemd, de bewegingen, de woorden, de kleuren,
de kleding, de sfeer, de energie. Het ritme van de film en het gepraat door
elkaar heen is zó precies geregisseerd, alsof de woorden muzieknoten zijn, in perfecte
harmonie met elkaar. Het script moet er soms uit gezien hebben als bladmuziek en
de regisseur als dirigent.
Meerdere scènes kan ik eindeloos in herhaling
zetten. De scène waarin Laurie zijn liefde eindelijk hardop uitspreekt
en Jo hem afwijst, is hartverscheurend. De teleurstelling bij beiden is haast tastbaar.
Als Jo later spijt krijgt breekt je hart, ondanks dat ze terugkrabbelde om de
verkeerde redenen. Nog zo’n prachtstuk: als Jo toegeeft zo verschrikkelijk
eenzaam te zijn dat het bijna haar ambities, overtuigingen en onafhankelijkheid
neerhaalt. Of haar onderhandelingen met de uitgever, en zijn antwoord dat zich
ineens rechtstreeks in de camera richt. Deze regisseur houdt van stijl- en vormgrapjes,
wat ik erg kan waarderen.
Ik verheug me nu al op de nieuwe Greta Gerwig.
Reacties
Een reactie posten