Parasite
Parasite – regie: Bong Joon-ho
Gezien op 30 oktober 2020 in Lux, Nijmegen
In het kader van het twintig jarig bestaan vertoonde Filmtheater Lux de afgelopen maand 20 favoriete films van de afgelopen twintig jaren opnieuw. Zo zag ik ‘Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain’ na jaren weer op het grote scherm (wat een heerlijkheid) en kreeg ik de gelegenheid om ‘Parasite’, dé Oscarwinnaar van 2020, alsnog in de bioscoop te zien.
Hij stond dus nogal een poos op mijn lijstje. Soms komt het er niet van, en in dit geval had het ook te maken met de leeftijdscategorie 16+ in combinatie met het boksende vuistje van Kijkwijzer… Ik ben nu eenmaal niet zo’n held wat dat betreft. Alleen gaan was dus geen optie en dan wordt naar de film al snel een wat logistieker verhaal dan in je eentje, want schaarse avondjes samen, oppas, Corona en meer van dat.
Hoe dan ook. Na al die lovende recensies en bakken met prijzen voelt het wat loos om iets over de inhoud te schrijven, nog los van het feit dat dit zo’n film is waarvan je de inhoud en het plot ook echt niet wilt weten vooraf. Wonderlijk dat ik na het lezen van al die recensies nog zo verrast werd. En tegelijkertijd vanzelfsprekend, want wat een plot... Die Oscar voor Beste Scenario valt alvast niet te bekritiseren. Hoewel we het begin nog smakelijk zaten te lachen om de smoezen, leugentjes en snode plannen van de arme familie Kim, naar mate de film vordert, tuimelen de meest bizarre en absurde gebeurtenissen over en door elkaar heen en vergaat het lachen je wel. En ondanks dat je weet dat er narigheid moet volgen (want 16+ dus, zegt Kijkwijzer)(voorbereid zijn heeft absoluut ook nadelen), zie je toch niet aankomen hóe die narigheid zich dan gaat uiten. Akelig prachtig gedaan.
Wat mij het meest bijblijft, buiten dat nare spookbeeld dat ik de nacht erna maar niet van mijn netvlies krijg (geen held, ik zei het al), zijn de metaforen, de beelden, de sfeer en zelfs de geuren die je echt bíjna lijkt te kunnen ruiken. De fysieke klim vanuit de vochtige en benauwde kelderwoning van de Kims, naar het omheinde, steriele, haast klinische domein van de gruwelijk rijke Parks, is een beeldschone en bijzonder ongemakkelijke, schaamtevolle metafoor voor het verschil tussen arm en rijk. De boodschap is zeker een antikapitalistische en een noodzakelijke. Wie parasiteert wie nu eigenlijk?
De film blijft nog een tijdje rondhangen in mijn hoofd, en dan niet alleen vanwege dat ene spookbeeld. Daarover gesproken; tijdens het nabespreken blijkt het betreffende beeld heus een spannend stukje geweest te zijn, maar heb ik er in mijn hoofd toch echt een nóg spannender stuk van gemaakt. Maarja, zo ben ik. Als in de film wordt gezegd ‘het kind schrok want hij zag een spook’, dan zie ik in het volgende beeld een spook. Daar hoef je in mijn geval geen Oscarwinnende regisseur voor te zijn. Ik ben dan wel geen held, maar accepteer als kijker vrij gemakkelijk en gewillig zo’n beetje alles wat een regisseur heeft bedoeld te vertellen. Zo ben ik dan ook wel weer.
Reacties
Een reactie posten