Nomadland

 Nomadland – regie: Chloé Zhao

Vanwege de vele filmprijzen en de daaropvolgende aandacht in de media, liet ik me verleiden om Nomadland op mijn laptopschermpje te kijken zodra de film op internet te zien was eind april. En hoewel ik het toen ook oprecht een prachtige film vond, wist ik één ding zeker: dit moét ik op groot scherm herzien. Want dat verdient de film. En ik dus ook. 

En inderdaad. Hoe heerlijk om deze mooie film een tweede keer in korte tijd te zien. Zoals vaker raakte de film me nu harder dan de eerste keer. De eerste keer was ik toch vooral bezig met het verhaal en deze tweede keer kon ik nóg meer genieten van de wonderschone beelden.

Fern komt als personage zo dichtbij dat je voelt wat zij voelt. Dat je mede ontroerd raakt door de verhalen die op haar pad komen en dat je begrijpt waarom zij de keuzes maakt die ze maakt. De romanticus in mij had misschien een romance gewenst voor Fern, of een verrassende wending op het einde, een breuk met de cirkel. Maar het fijne is, en dat lijkt ook de boodschap, dat hoeft niet, en dat is oké. Het is goed zoals het is. Daarom is het de tweede keer nog meer genieten, vooral van de verhalen die aan Fern verteld worden, de groep mensen die door Fern een gezicht krijgt, en vooral de momenten waar helemaal niks gezegd wordt en het leven geleefd wordt. Waar Fern er op uit gaat in de natuur en je bijna de koude, zoute zeedruppels op je gezicht en de wind door je haren kan voelen.

Ik moet steeds denken aan hoe mooi gekozen de naam Fern is. Een varen gedijt goed in de schaduw, en zoekt met haar vele vertakkingen vanuit die schaduw haar eigen licht. Dat is wat Fern doet. Vanuit de schaduw gaat ze letterlijk het licht tegemoet.

De uitgestrekte natuur van dit Amerika zie je niet zo heel vaak in films, en het is voor mij evengoed prachtig als angstaanjagend. Mooi, nee, spectaculair mooi in beeld gebracht en tegelijkertijd zo verlaten, zo alleen (maar niet per se eenzaam). De eindeloze woestijn vind ik spookachtig, akelig leeg en beangstigend open. Ik zou snakken naar een onderbreking, een boom, schaduw, afwisseling. Maar dit is het land waar Fern voor kiest en nu je haar hebt leren kennen, begrijp je dat. De verlaten wegen, de cactussen in bloei, de bergen aan de rand van de wereld als podium voor een dagelijks lichtspektakel. Daar moet zij zijn.

Natuurlijk zijn er de tegenstellingen, de harde economie versus de wonderschone natuur, het romantiseren van die natuur tegen de gruwelijke en armoedige realiteit. Maar wat een fijne keuze dat je zelf mag bepalen waar je de nadruk op legt en je niet al te expliciete nare visies op de wereld in je maag gesplitst krijgt. De meeste mensen deugen en Amazon is schandalig. Maar dat wisten we al. Hoe mooi een woestijn kan zijn, hoe mensen elkaar helpen, hoe fijn het is een plek te hebben waar je je thuis voelt en hoe rijk het is om ondanks alles, zelf je keuzes te mogen maken, daar blijf ik liéver nog even over mijmeren.

Dit is de trailer van Nomadland.

For everyone who has the faith and the courage to hold on to the goodness in themselves and to hold on to the goodness in others, no matter how difficult it is to do that. Dit is de mooie en inspirerende speech van Chloé Zhao na het winnen van haar Oscar.