Corpus Christi

Corpus Christi – regie: Jan Komasa

Gezien op 5 oktober 2020 in Lux, Nijmegen

Aan het begin van de filmcursusavond zei de filmdocent heel even iets over een geweldsscène in het begin en aan het einde van de film die op het programma stond. Achteraf gezien ben ik hem daar dankbaar voor, want een voorbereid mens… Maar helaas baal ik er achteraf ook een beetje van. Want ik was tijdens het kijken toch veel bezig met “de geweldsscène” die nog moest komen. En dat had deze bijzondere film niet verdiend. Gelukkig werd ik tussendoor ruimschoots verrast en afgeleid en kon ik tegen het einde op tijd mijn hoofd even wegdraaien…

Blijkbaar gebeurt het echt; iemand doet zich voor als priester en wordt zonder blikken of blozen geloofd. Dat mag niet. Dat heet oplichterij en daar word je voor gestraft (zie de geweldsscène...). Maar hoewel je hier als kijker wéét dat het hoofdpersonage Daniel de boel belazert en dat het afwachten is tot hij ontmaskerd wordt, wil je toch vooral graag dat hij slaagt. Dat hij succes heeft, wordt geloofd, dat hij kan helpen en een onconventionele manier van ondersteuning kan bieden aan een dorpsgemeenschap die dat heel hard nodig heeft. De dorpsgenoten zitten elkaar hier zo gruwelijk in de weg dat je je af gaat vragen wat nou eigenlijk erger is: een gemeenschap die een dorpsgenoot zo veroordelend behandelt en geen vergeving kent, of willens en wetens de ‘neppe’ priester uithangen…

Daniel is dan wel geen ‘echte’ priester, maar wat geeft het? Hij brengt wat nodig is op een plek die er om vraagt om door elkaar geschud te worden. Je weet gedurende de hele film dat de waarheid hoe dan ook boven tafel zal komen, dit kan nu eenmaal niet lang duren, en toch hoop je dat hij vóór die tijd nog even wat mensen nader tot elkaar heeft kunnen brengen, wat aardse eigenschappen aan het priesterschap heeft toegevoegd en heeft laten zien dat ook een priester ‘maar’ een mens is. Met slechte gewoontes, verliefde gevoelens en een onverwachte muzieksmaak. Juist zo iemand kan nader tot de mensen komen, kan spiegels voorhouden, durft onder de mensen te zijn, kan vergeven, juist omdat hij ook vergeving wil. Het is zo mooi gespeeld en geregisseerd dat je zelfs hoopt dat het hem niet alleen vergeven wordt, maar toegejuicht. Dat hij mag blijven, ondanks alles.
Ik ben graag de naïeve filmkijker… 😊

Corpus Christi verraste mij, omdat het gegeven ‘leugenaar komt uit bak en doet zich voor als priester’ mij niet echt aansprak. Maar deze leugenaar spreekt de waarheid. En dat maakt het verschil.

 

Bekijk hier de trailer van Corpus Christi