Öndög

Öndög – regie: Wang Quan’an

Gezien op 7 september 2020 in Lux, Nijmegen

Een van de scènes die me het meest bij is gebleven van Öndög is die van de jonge politieagent die in de ijskoude nacht waakt bij het door hem en zijn collega’s ontdekte lijk. In het gras van de immens weidse steppe van Mongolië ligt ze, naakt. Omdat de camera, zoals vaak in deze film, flink op afstand blijft, zie je gedurende deze best lange scène enkel zijn silhouet. Toch is het fijn om naar hem te kijken, vanaf een afstandje. Om warm te blijven danst en huppelt hij rondom het lijk. Een bizar maar tegelijkertijd ook realistisch beeld. Want hij moet toch wat daar, in de kou in zijn eentje. Zijn muts met oorwarmers flappert heen en weer en zijn mobieltje licht op alsof hij op een uitverkocht festivalterrein staat mee te deinen bij een of ander concert. Een mooie, lieve en grappige scène.

Terugdenkend aan deze film is er echter een scène die me nog meer zal bijblijven. Die van de herderin die met haar kameel de politieagent in het pikkedonker komt voorzien van warme soep en alcohol, vervolgens tijdens het vrijen haar geweer laadt, zich losmaakt, opstaat en volledig op intuïtie een wolf neerschiet. Er bestaat geen twijfel over wie de controle heeft in deze scène, in deze vrijpartij, in deze film. De macht en kracht van de vrouw ten top. Want behalve mooie, nee werkelijk onbeschrijflijk prachtige weidse camerashots die deze film rijk is, en het daarom verdient om op groot scherm te zien, is dat wat ik vooral zal onthouden; de eigenzinnigheid en controle waarover het vrouwelijke personage beschikt. Zij is het die de jonge politieman moet beschermen in die koude nacht bij het lijk en zij is het die een man voor acute assistentie optrommelt (nu!) om een schaap te komen slachten of een koe te helpen bij het kalveren. Zij is het die de film draagt, de beslissingen neemt, de wendingen bepaalt.

Wat ik daarom opmerkelijk vond om te horen bij de nabespreking van deze film en ook tijdens het lezen van een aantal recensies, is dat de herderin ondanks haar onafhankelijke en eigengereide leven alsnog zou zwichten voor een romantisch leven met de buurman. Wellicht is dat zo, maar is er niet ook een andere interpretatie mogelijk? Zij leeft haar leven en kiest af en toe een man uit om naar haar believen in te zetten om dat leven te kunnen blijven leiden. Met de belofte van nageslacht is de kans dat de buurman in de buurt blijft voor allerlei hand- en spandiensten wellicht groter. Misschien koos zij de politieagent daarom uit; om zwanger te worden. Omdat de buurman niet ‘leverde’ en ze hem wel nodig heeft, en dat kind. En ja, daarnaast ook omdat zij bij wil dragen aan het grotere geheel. Zodat het bevruchte eitje in haar buik een plek krijgt in het universum. Net zoals het dinosaurusei (öndög) dat na ontelbare jaren weer gevonden wordt en een nieuw leven krijgt.

 

Bekijk hier de trailer van Öndög.